Soğukkanlı Olmak...

(fotoğraf alıntıdır)

Annem çocukluğumdan beri olaylar karşısında soğukkanlı olduğumu söyler. Çocukken bir durum karşısında sakin olup ne yapabilirime bakarmışım. Bu durum büyüdüğümde de pek değişmedi. Taaa ki anne olana kadar. Kızım ilk defa düştüğünde çok büyük bir şok yaşadım. O an insanların nasıl deli olduğunu anladım. Sanki açık bir pencere olsa kendimi aşağı atarmışım gibi gelmişti. O küüt sesi günlerce kulaklarımda çınladı. Geceleri kucağıma alıp bağrıma bastığımda "ya bir şey olsaydı" diye gizli gizli ağladımı bilirim. Oysa kızım bazadan pufa oradan da yere düşmüştü, düşünce kucağımıza aldığımızda da fazla ağlamamış hemen gülmüştü. O zaman yeni yeni dönmeye başlamış ve ben daha alışamamıştım. Bir anda gözümün dalmasıyla düşmesi bir olmuştu. Şimdi 10 aylık oldu. Ortalıkta emekliyor, ayağa kalkıp dolap çekmece açmaya çalışıyor. Açtığında da genellikle parmaklarını sıkıştırıyor. Babası kızının elleri sıkışmasın diye evdeki tüm çekmece ve dolapların kulplarını söktü. Anne uğraşsın açmaya kimin umrunda :) şaka bi yana ben basit parmak sıkıştırmalarında da, koltuğa tutunup ayağa kalkmaya çalışırken dengesini kaybedip kafasını vurduğunda da ani tepki veriyorum. Dişten mi yoksa huy mu bilemiyorum, zaten ağlamaya hazır olan kızım benim tepkimi farkedince canı acısa da acımasa da ağlıyor. Bu ara etraftan çok tepki alıyorum. Tepkilerimi kontrol etmem gerek, zor ama kızımın iyiliği için mecburum...